پیشتر درباره‌ی اهمیت «انتخاب» عکس برای ارائه و دیده‌شدن نوشته بودم (و صدالبته که صرفاً درباره‌ی «عکاسی تخصصی» می‌گویم). انتخاب عکس برای ارائه را از خودِ عکاسی‌کردن مهم‌تر می‌دانم. با نشان‌دادن عکس، به قول الیوت ارویتِ بزرگ، دست‌مان برای بیننده رو می‌شود که «ممکن است به نتیجه‌گیریِ نادرستی منتج شود، و بد‌تر از آن، شاید قضاوت‌های صحیح صورت بگیرد!» هر عکسی که ارائه می‌شود، دعوت‌نامه‌ای برای بیننده است که بر روی اثر (و خالق اثر) قضاوت بکند. اما این همه‌ی ماجرا نیست. ارائه‌ی فله‌ای و فکرنشده‌ی عکس، برای بیننده‌های متخصص عکاسی مشکل‌آفرین است. هر عکسی را نباید دید؛ مخاطب متخصصِ عکاسی با دیدن این‌همه و «هر» عکسی، به عکاسی‌اش خیانت می‌کند؛ استاندارد ذهن تقلیل می‌یابد؛ خسته می‌شود. ذهن اکتسابیِ مخاطب، به‌جای الهام‌گیری، پس خورده و زده می شود. نه که غیرممکن باشد، اما ذهنِ پس خورده، به‌سختی نشانه‌های منفی را فراموش کرده و به حالت عادی، مشتاقِ تجربه‌ی ابزار و ایده‌پردازی خواهد شد.

نویسنده : محسن بایرام نژاد